Δεν είσαι μόνη. You are not alone.
24/4/2020 βράδυ, ανήμερα της γιορτής μου. Την ώρα που έπλενα τα βραδινά πιάτα, ένιωσα μια δυνατή σουβλιά στα αριστερά που με έριξε στο πάτωμα. Έμεινα για λίγο εκεί προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτός ο πρωτόγνωρος πόνος. Το σώμα μου μου έδειχνε κάποια σημάδια τις τελευταίες 2 εβδομάδες που εγώ ήθελα μάλλον να αγνοήσω. Το επόμενο πρωί ξύπνησα από τον πόνο. Δεν μπορούσα να σηκωθώ, δεν μπορούσα να κάτσω, δεν μπορούσα να ξαπλώσω. Ο γιος μου με κρατούσε αγκαλιά, τι να κατάλαβε άραγε, και μου έλεγε "μην κλαις μαμά!". Μετά από πολλά εμπόδια, τηλέφωνα, γιατρούς, συμβάντα που δεν χρειαζόταν να γίνουν, στις 25/4/2020 το βράδυ μπήκα στο χειρουργείο να μου αφαιρέσουν τη μία μου σάλπιγγα και ένα μη βιώσιμο έμβρυο. Έκτοπη κύηση. Λόγω της πανδημίας, πέρασα όλη τη διαδικασία στο νοσοκομείο μόνη μου. Όταν ξύπνησα από την νάρκωση σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, σκέφτηκα ότι ακόμη κι αν ήταν κάποιος δίπλα μου, πάλι μόνη μου θα ήμουν. Γιατί κανένας δεν θα καταλάβαινε. Έτσι νόμιζα. Έναν χρόνο...