Γέννα αλά Αγγλικά!

Η εμπειρία μου από την γέννα στην Αγγλία περιγράφεται με ανάμεικτα συναισθήματα.

Ξεκινώντας το αξέχαστο αυτό ταξίδι λοιπόν της εγκυμοσύνης, και μαθαίνοντας τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα υγείας της Αγγλίας, τα πρώτα συναισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια είναι ο φόβος και η αγωνία. Αφού κάνεις το τεστ εγκυμοσύνης και βγει θετικό, κλείνεις ραντεβού στον GP (ο παθολόγος, ας πούμε, που οτιδήποτε πρόβλημα υγείας και να έχεις, επισκέπτεσαι αυτόν). Αφού πας στο ραντεβού και του ανακοινώσεις ότι σπίτι έχεις αφήσει ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης, σου λέει συγχαρητήρια, σου κάνει κάποιες ερωτήσεις για τον κύκλο σου, σου δίνει μια φόρμα με νοσοκομεία να επιλέξεις όπου θα γεννήσεις και σε στέλνει στο καλό.

Και μέχρι να φτάσεις στο καλό, το στόμα σου χάσκει ανοιχτό και δεν βγάζεις μιλιά. Τι έγινε τώρα; Είμαι έγκυος ρε παιδιά ή όχι; Ο γιατρός πώς ξέρει ότι δεν τον κορόιδεψα; Γυρνάς λοιπόν σπίτι και δεν ξέρεις αν θα χαρείς ή όχι. Έχεις ακούσει από γνωστές σου στην Ελλάδα για επισκέψεις στον γυναικολόγο κάθε μήνα, για συχνά υπερηχογραφήματα και σκέφτεσαι ‘εγώ τώρα τι κάνω;’.

Έρχεται λοιπόν μετά από λίγες μέρες χαρτί στο σπίτι με πληροφορίες για το πρώτο σου ραντεβού όπου θα γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις αίματος, ούρων και καταγραφή του οικογενειακού ιατρικού ιστορικού και των δύο γονιών. Οι εξετάσεις αυτές γίνονται σχεδόν κάθε δύο μήνες. Τα υπερηχογραφήματα είναι μόνο δύο, εκτός και αν υπάρχει ιατρικός λόγος να γίνει και ένα τρίτο. Εδώ να τονίσω πως στην Αγγλία δεν σε παρακολουθεί γυναικολόγος, αλλά μαίες. Και αυτές είναι που θα είναι παρούσες στην γέννα. Δεν παρεμβαίνει γιατρός καθόλου, εκτός και πάλι αν υπάρξει κάποιο ιατρικό πρόβλημα. Προς τα τελευταία ραντεβού κανονίζεις με την μαία το πλάνο της γέννας που θα ήθελες να ακολουθήσεις. Η μέθοδος της καισαρικής γενικά αποφεύγεται και αν θελήσεις να γεννήσεις με αυτόν τον τρόπο επειδή φοβάσαι στην ιδέα της γέννας, τότε ετοιμάσου για μια συνάντηση με την σύμβουλο που θα σου εξηγήσει το ρίσκο της καισαρικής και θα προσπαθήσει να σε οδηγήσει στην φυσική μέθοδο.

Κι εκεί που διήνυα την 38η εβδομάδα, ένα πρωί κατάλαβα πως ό,τι επακολουθήσει εκείνη την ημέρα θα μου έμενε αξέχαστο για την υπόλοιπη ζωή μου. Μόλις αρχίσουν οι συσπάσεις, καλείς στο νοσοκομείο να αναφέρεις την κατάσταση για να σε περιμένουν. Ξεκινήσαμε λοιπόν εγώ, ο άντρας μου και η μαμά μου για το νοσοκομείο ένα υπερβολικά βροχερό πρωί του Μάη. Αφού φτάσαμε και μου έκαναν την πρώτη εξέταση και ενώ με διαβεβαίωσαν πως σήμερα θα έφερνα στον κόσμο το σουσαμάκι μου, μου είπαν να γυρίσω σπίτι γιατί υπήρχε χρόνος μέχρι να έρθει η ώρα του τοκετού! Τους εξήγησα πως με αυτόν τον καιρό δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναμπώ σε αυτοκίνητο και μου είπαν να πάω να κάτσω στην καφετέρια του νοσοκομείου. Εκεί σκέφτηκα πως ίσως ήταν καλύτερα αν είχα κάνει και ένα Plan B του τοκετού: πώς να γεννήσετε στην καρέκλα της καφετέριας με 200 άτομα κοινό.

Μετά από μισή ώρα αφόρητου πόνου όχι μόνο στην κοιλιά, μα και στα καημένα τα δαχτυλάκια μου που τα δάγκωνα με μανία, μη και ενοχλήσω τους τριγύρω, ο καλός μου ο αντρούλης τους έπεισε να με βάλουν σε κάποιο κρεβάτι. Εκεί με έλεγχαν πού και πού και έδειξαν στον άντρα μου πώς να μου κάνει μασάζ. Εγώ από την άλλη δεν μπορούσα να βολευτώ πουθενά. Ξάπλωσα, κάθισα, κουλουριάστηκα στο πάτωμα, και ο πόνος ήταν αφόρητος. Δεν θυμάμαι πόση ώρα έμεινα σε εκείνο το δωμάτιο, αλλά θυμάμαι πως ήρθαν να με πάρουν για να πάμε στην πτέρυγα των τοκετών.

Με πήγανε σε ένα δωμάτιο όπου θα περίμενα μέχρι να ετοιμαστεί το δωμάτιό μου. Όσο περίμενα ξαπλωμένη στο πάτωμα, αγκαλιά με ένα τεράστιο πουφ (όχι όχι, είχε κρεβάτι, αλλά σαν το πάτωμα δεν έχει!) ήρθε μια κοπέλα με ένα μενού στα χέρια, να περιμένει πάνω από το κεφάλι μου να της δώσω την παραγγελία για το μεσημεριανό μου. Λέω οκ, πλάκα μου κάνουν. ‘Διώξε την πάνω από το κεφάλι μου!’ θυμάμαι να είπα, όχι και πολύ ήρεμα, στον άντρα μου. Εκείνη εκεί, να περιμένει παραγγελία, όπου στο τέλος παραγγείλαμε ό,τι έμεινε πρώτο στο μάτι μας. Και ήρθε η ώρα να με πάνε στο δωμάτιο όπου θα γεννούσα.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις μπήκα μέσα ήταν ‘οκ παιδιά, πολύ ωραίο, αλλά πιστεύω είναι καλύτερα να γεννήσω στην καφετέρια που λέγαμε’! Το δωμάτιο ήταν πιο μεγάλο από ολόκληρο το διαμέρισμα που μέναμε. Διπλό κρεβάτι, σαλόνι, κουζίνα, τεράστια πισίνα και ένα μπάνιο που έστηνες ολόκληρη χορογραφία μέσα. ‘Πόσο θα κοστίσει όλο αυτό;’ σκέφτηκα και ξεκίνησα να οργανώνω στο κεφάλι μου τρόπους φυγής για μόλις γεννήσω.

Ξάπλωσα λοιπόν στο κρεβάτι, μπήκαν δύο μαίες να μου συστηθούν και μου πρότειναν να ενώσω το iPod μου με τα ηχεία ώστε να ακούγεται η μουσική της αρεσκείας μου. Ξαναλέω οκ, πάλι πλάκα μου κάνουν. Τελικά δεν έκαναν! Έβαλα λοιπόν ένα μεγάλο πουφ επάνω στο κρεβάτι, απλώθηκα επάνω του μπρούμυτα σαν αστερίας και έμεινα εκεί να ακούω One Direction (δεν θέλω γελάκια..). Οι μέθοδοι παυσίπονων που διάλεξα ήταν το οξυγόνο και η χαλάρωση της πισίνας. Επισκληρίδιος αναισθησία δεν γίνεται τόσο εύκολα, ειδικά αν είσαι νέα σε ηλικία. Εισέπνεα λοιπόν το οξυγόνο το οποίο από την μία σε χαλαρώνει, από την άλλη σου δημιουργεί κενά μνήμης. Θυμάμαι να κλείνω τα μάτια για λίγο και όταν τα άνοιγα να έβλεπα δυο νέες μαίες που είχαν πιάσει βάρδια. Θυμάμαι επίσης την μυρωδιά του φαγητού (θυμάσαι, εκείνο που παρήγγειλα ούσα στο πάτωμα;) αλλά ποτέ δεν θυμάμαι να μου το προσφέρουν (κι εκεί άδραξε την ευκαιρία ο δικός μου να το καταβροχθίσει – όχι ότι είχα όρεξη να φάω βέβαια).

Κάποια στιγμή θυμάμαι να μπαίνω στην πισίνα. Το συστήνω ανεπιφύλακτα! Η χαλάρωση είναι μοναδική, σαν ο πόνος που νιώθεις να απορροφάται από το νερό γύρω σου. Δεν έμεινα πολύ ώρα μέσα γιατί δεν ήθελα να γεννήσω στο νερό. Μετά από 11 ώρες, 6 διαφορετικές μαίες, αφόρητο πόνο και αρκετές βωμολοχίες (εξκιούζμι αλλά….) ήρθε η μεγάλη στιγμή όπου το σουσαμάκι αποφάσισε να μας κάνει την χάρη και να βγει να γνωριστούμε!

Όπως κατάλαβες μέχρι στιγμής, εδώ στην Αγγλία προτιμούν να γίνονται όλα φυσικά. Όχι ενέσεις, όχι πατήματα στην κοιλιά, όχι σπρωξίματα και κοψίματα και, καταλήγοντας, όχι κρεβάτι! Βλέπεις, όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι, η φυσική καμπύλη που κάνει ο κόκκυγας της σπονδυλικής στήλης εμποδίζει το άνοιγμα της λεκάνης. Έτσι λοιπόν στην Αγγλία χρησιμοποιούν τα birthing stools, όπου μπροστά κάθεται η μητέρα σε στάση κάθομαι-στην-τουαλέτα και από πίσω κάθεται ο πατέρας, μάλλον για να τον γδέρνει η μητέρα με τα νύχια της όσο σπρώχνει. Εγώ αυτό κατάλαβα πάντως (σόρρυ αγάπη!). Και η μέλλουσα γιαγιά απέναντι να κλαίει!

Οι μαίες έστρωσαν ένα σεντόνι στο πάτωμα, γονάτισαν κάτω και περίμεναν υπομονετικά το μωρό. Πού και πού χρησιμοποιούν έναν καθρέφτη για να σου δείχνουν σκηνές από την Μεγάλη Έξοδο! 10 λεπτά πέρασαν και ο μικρούλης μας ήρθε στον κόσμο! Οι μαίες τον σκουπίζουν γρήγορα με μια πετσέτα, σε ρωτάνε εάν θέλεις να του χορηγήσουν εκείνη την ώρα βιταμίνη Κ μέσω ένεσης και αμέσως σου το δίνουν να τον κρατήσεις. Το πιο σημαντικό εκείνη την ώρα είναι η επαφή δέρμα με δέρμα. Η μητέρα και αργότερα ο πατέρας θα πρέπει να έρχονται σε γυμνή επαφή με το νεογέννητο, έτσι ώστε ο καρδιακός του παλμός και η θερμοκρασία του σώματός του να έλθουν στο κανονικό. Ξαπλώνεις λοιπόν στο κρεβάτι με το μωρό αγκαλιά, οι μαίες σου λένε συγχαρητήρια και φεύγουν. Άλλη φρίκη πάλι! Τι κάνω; Την δουλειά τους την κάνανε εκείνες, τώρα ήταν σειρά μου. Ακούμπησα το μωρό στην κοιλιά μου κι εκείνο χρησιμοποιώντας τις μικροσκοπικές μπουνίτσες του σύρθηκε με ανοιχτό το στόμα και γράπωσε το στήθος μου από μόνο του. Αυτό ήταν! Εκεί νιώθεις την μαγεία! Εκεί καταλαβαίνεις για τα καλά ότι αυτό το ανθρωπάκι βγήκε από μέσα σου και θα εξαρτάται από εσένα για πολλά χρόνια ακόμα.

Σύμφωνα με το πρωτόκολλο της Αγγλίας, μία λεχώνα παίρνει εξιτήριο 3 ώρες μετά την γέννα. Εμείς όμως έπρεπε να μείνουμε όλο το βράδυ σε κάποιο άλλο δωμάτιο της κλινικής, καθώς ήταν αργά το βράδυ και θα έπρεπε το μωρό να εξεταστεί από γιατρούς το πρωί. Όλο το βράδυ έπαιζε απαλή μουσική στον διάδρομο της κλινικής και υπήρχε απεριόριστη πρόσβαση στην κουζίνα όπου μπορείς να φτιάξεις κάτι να πιεις ή κάποιο σνακ να φας. Το πρωί ήρθαν δυο γιατροί να εξετάσουν τον μικρό και ήμασταν ελεύθεροι να φύγουμε μετά. Για τις επόμενες εβδομάδες, οι μαίες έρχονται σπίτι σου για να εξετάσουν το μωρό και σου συστήνουν να βγάζεις το μωρό έξω από την πρώτη κιόλας μέρα.

Αυτό ήταν! Αν έχεις εμπειρία από γέννα στην Ελλάδα, βλέπεις πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα. Όλα γίνονται φυσικά, με όποιο τρόπο επιλέξει η μητέρα, και χωρίς να απομακρύνουν το νεογέννητο από την ασφάλεια που μόνο η μαμά του μπορεί να του προσφέρει. Όχι φάρμακα, όχι προγραμματισμένες καισαρικές για κέρδος του γιατρού, όχι σκονόγαλα με το ζόρι “γιατί δεν χορταίνει με το δικό σου γάλα, καλή μου”… Και αν δεν επιθυμείς να θηλάσεις, τότε φοβάμαι πως θα πρέπει να βρεις τρόπο να πάρεις μπιμπερό και σκόνες μαζί σου στα μουλωχτά. Γάλα σε σκόνη και πιπίλες δεν υποστηρίζονται. Και όσο για το κόστος που με άγχωνε τόσο πολύ; Κανένα! Ω ναι! Απολύτως κανένα! Έχεις ολόκληρη χλιδή στα πόδια σου, ιατρική περίθαλψη, φαγητό, και δεν πληρώνεις τίποτα!

Μπορεί στην αρχή να είχα αμφιβολίες για τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα της Αγγλίας, αλλά τώρα που το πέρασα είμαι πραγματικά ευγνώμων!

*Τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές εμπειρίες.