Eliza's diariES

<<Να είστε πάντα ευγενικά παιδιά!>> Αυτό είναι το πρώτο και το σημαντικότερο πράγμα που μας έμαθαν οι γονείς μας. Δεν μας το επέβαλαν, αλλά μέσα από την δική τους συμπεριφορά, αναπόφευκτα, το πέρασαν και σε εμάς. Να μιλάς με σεβασμό στους μεγαλύτερους. Να βοηθάς, όταν μπορείς, όποιον το χρειάζεται. Να μην είσαι αγενής. Να μην είσαι αδιάφορος. Να χαμογελάς. Πόσα από αυτά κάνουμε στην καθημερινότητά μας; Γιατί να σου πω και κάτι; Εγώ θα πάω να πιω καφέ εκεί όπου θα με εξυπηρετήσουν χαμογελώντας και θα μου ευχηθούν να έχω μια καλή μέρα. Θα πάω να ψωνίσω στο μαγαζί όπου οι υπάλληλοι πραγματικά θα θέλουν να με βοηθήσουν. Θα πάω στον γιατρό που θα με υποδεχτεί με χαμόγελο και θα είναι επεξηγηματικός και υπομονετικός μαζί μου. Θα βγω με την παρέα που θα με κάνει να κλάψω από τα γέλια, που θα ακούσει σοβαρά τους προβληματισμούς μου και θα είναι εκεί για εμένα. Η αγένεια δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Αν βλέπεις τους γύρω σου να απομακρύνονται, τους...

<<Ηλίθια!>>, <<Δεν σου άξιζε να γίνεις μάνα!>>, <<Το ορφανό δεν το σκέφτηκες, παλιοεγωίστρια;>>… Αυτά είναι κάποια από τα σχόλια των “απ’έξω” στην είδηση πως (ακόμη μία) νέα μητέρα έβαλε τέλος στη ζωή της. Κάποιες παίρνουν την απόφαση να φύγουν προς το άγνωστο μόνες τους, κάποιες μαζί με τα μωρά τους. Και ο κόσμος εξαγριώνεται. Λογικό. Πόσοι όμως ξέρουν πραγματικά τι γίνεται στο μυαλό μιας νέας μητέρας που πάσχει από επιλόχεια κατάθλιψη; Θα σου πω εγώ… 1 στις 10 νέες μητέρες εμφανίζουν επιλόχεια κατάθλιψη. Το πιο σημαντικό σε μια περίπτωση τέτοιας κατάθλιψης είναι το περιβάλλον . Το περιβάλλον είναι αυτό που θα αναγνωρίσει τα σημάδια και θα δει πως κάτι δεν πάει καλά. Μια νέα μητέρα, λοιπόν, λίγο μετά την άφιξη του μωρού της στον κόσμο αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο με πριν. Προτεραιότητα πλέον είναι το μωρό και όχι ο εαυτός της. Αυτό είναι μεγάλο σοκ, να ξέρεις.. Για το λόγο αυτό, το περιβάλλον ...