Η Καταραμένη Φωνή...

<<Ηλίθια!>>, <<Δεν σου άξιζε να γίνεις μάνα!>>, <<Το ορφανό δεν το σκέφτηκες, παλιοεγωίστρια;>>…

Αυτά είναι κάποια από τα σχόλια των “απ’έξω” στην είδηση πως (ακόμη μία) νέα μητέρα έβαλε τέλος στη ζωή της. Κάποιες παίρνουν την απόφαση να φύγουν προς το άγνωστο μόνες τους, κάποιες μαζί με τα μωρά τους. Και ο κόσμος εξαγριώνεται. Λογικό. Πόσοι όμως ξέρουν πραγματικά τι γίνεται στο μυαλό μιας νέας μητέρας που πάσχει από επιλόχεια κατάθλιψη; Θα σου πω εγώ…

1 στις 10 νέες μητέρες εμφανίζουν επιλόχεια κατάθλιψη. Το πιο σημαντικό σε μια περίπτωση τέτοιας κατάθλιψης είναι το περιβάλλον. Το περιβάλλον είναι αυτό που θα αναγνωρίσει τα σημάδια και θα δει πως κάτι δεν πάει καλά.

Μια νέα μητέρα, λοιπόν, λίγο μετά την άφιξη του μωρού της στον κόσμο αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο με πριν. Προτεραιότητα πλέον είναι το μωρό και όχι ο εαυτός της. Αυτό είναι μεγάλο σοκ, να ξέρεις.. Για το λόγο αυτό, το περιβάλλον μιας νέας μητέρας επιβάλλεται να είναι υποστηρικτικό. Καμία γυναίκα δεν γεννήθηκε με το ταλέντο να είναι η τέλεια μαμά. Πρέπει να μάθει να ζει μέσα στον νέο αυτό ρόλο, ενώ ταυτόχρονα δοκιμάζεται μέρα με τη μέρα.

Και ακόμη κι αν καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά, μια νέα μητέρα που πάσχει από κατάθλιψη δεν θα μιλήσει σε κανέναν γι’αυτό. Και ξέρεις γιατί; Γιατί πιστεύει πως ο περίγυρος θα την θεωρήσει ανάξια ως μάνα. Γιατί θεωρεί πως θα της πάρουν το παιδί. Το ότι μια μητέρα πάσχει από κατάθλιψη, δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάει το σπλάχνο της. 

Θα σου πω λοιπόν πώς βίωσα εγώ την πρώτη φορά την επιλόχεια κατάθλιψη (ναι, είχε και round 2 εμένα, πιο ήπια), με σκοπό να καταλάβεις έστω και λίγο τι γίνεται στο μυαλό μιας παθούσας.

Στο πρώτο στάδιο σταμάτησα να τρώω και έκλαιγα με το παραμικρό. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου έχει αλλάξει ριζικά. Το στομάχι σου κλείνει, δεν θες να φας διότι δεν θεωρείς πως υπάρχει λόγος να γεμίσεις ενέργεια. Το κλάμα έρχεται στα καλά καθούμενα, από κάτι που θα μου έλεγαν μέχρι και που θα αντίκριζα ότι το γάλα στο ψυγείο έχει λήξει.

Στο δεύτερο στάδιο πήρα ένα ψαλίδι και έκοψα τα μαλλιά μου. Προσπαθείς να δεχθείς τον νέο σου ρόλο ως μαμά, αλλά ταυτόχρονα θες κάτι να αλλάξεις. Δεν υπήρχε λογική, δεν ξέρω γιατί το έκανα. Ένιωσα ότι κόβοντας τα μαλλιά μου, μαζί με τις τρίχες θα έφευγε και ένα βάρος από πάνω μου.

Το τρίτο στάδιο ήταν αυτό που με ταρακούνησε αρκετά. Μαγείρευα μια μέρα και χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα τι κάνω, τι ανακατεύω, τι προσθέτω, έβαλα φωτιά. Τότε λοιπόν άκουσα αυτήν την φωνή στο κεφάλι μου, που τόσο καθαρά και δυνατά μου είπε “άντε, βάλε το κεφάλι σου στη φωτιά να τελειώνουμε, τι περιμένεις;”…

Αυτή η φωνή είναι που οδήγησε όλες αυτές τις μητέρες στο να πράξουν κάτι πολύ κακό. Δεν είναι μόνο η φωνή όμως. Με κάποιον ανεξήγητο λόγο σε ωθεί να κάνεις αυτό που θέλει εκείνη.

Νιώθω πολύ τυχερή που στα τόσα χρόνια που αθλούμαι έχω μάθει να “ακούω” και να ελέγχω το σώμα μου και τις ανάγκες του. Πιστεύω πως αν δεν είχα αυτήν την ικανότητα, ίσως να υπάκουα στη ‘φωνή’. Βλέποντας το μωρό μου μετά, κρατώντας το όσο πιο σφιχτά μπορούσα στην αγκαλιά μου, άρχισα να καταλαβαίνω τι έγινε. Μου πήρε λίγη ώρα να ξαναφέρω στη μνήμη μου ‘τη φωνή’ και να επεξεργαστώ το γεγονός. Τότε είναι που κατάλαβα ότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, πείσμωσα και αποφάσισα ότι εγώ είμαι πολύ πιο δυνατή.

Καταλαβαίνεις, ελπίζω, τώρα πόσο σημαντικό είναι το περιβάλλον μιας λεχώνας να αναγνωρίσει τα σημάδια της επιλόχειας κατάθλιψης. Η αλλαγή της διάθεσης, η μειωμένη όρεξη για φαγητό, η έλλειψη ύπνου, το κλάμα και η μειωμένη συγκέντρωση είναι κάποια από τα συμπτώματα της επιλόχειας κατάθλιψης. Μην το συζητήσεις με την μητέρα, το πιο πιθανό είναι να ντραπεί να σου πει πώς νιώθει. Ζήτα την βοήθεια ειδικού. Είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις μαζί με το να σταθείς δίπλα της, έτσι ώστε να σβήσει αυτή η καταραμένη ‘φωνή’ από το μυαλό της.