Γι' αυτά τα ενοχλητικά παιδάκια εκεί έξω...

Όλοι έχουμε προσέξει εκείνο το 2χρονο που χτυπιέται στο πάτωμα του σούπερ μάρκετ. Ή εκείνο το μωρό που κλαίει ασταμάτητα μέσα στο αεροπλάνο. Είναι και εκείνο το 3χρονο παιδάκι στο εστιατόριο που φωνάζει με όλη του τη δύναμη “ΌΧΙΙΙΙ” και κοπανάει με μανία τα μαχαιροπίρουνα.

Αν έχεις υπάρξει θεατής παρόμοιων γεγονότων, τότε σίγουρα θα έχεις παρατηρήσει και αυτούς που κοιτάνε με αποδοκιμασία το 2χρονο και τους γονείς του, αυτούς που ενοχλημένοι ξεφυσάνε στο αεροπλάνο και αυτούς που συνοδεύουν κάθε μπουκιά με ένα ‘τς τς τς’ κοιτάζοντας στραβά το 3χρονο.

Ξέρεις κάτι; Δεν φταίει το παιδί. Ούτε οι γονείς του. Φταίνε αυτοί που ενοχλούνται.

Γιατί πιστεύεις ότι είναι νορμάλ ένα μωρό να είναι ήσυχο στο αεροπλάνο; Που είναι κλεισμένο παρά τη θέλησή του σε έναν κλειστό χώρο, με τα αυτιά του να βουλώνουν, με τον μονότονο ήχο του αεροπλάνου να βουίζει μέσα στο κεφαλάκι του; Να μην μπορεί να μιλήσει και ο μόνος τρόπος να εκφραστεί είναι να κλάψει;! Να κλάψει!

Και πάμε στα 2χρονα και τα 3χρονα, aka terrible twos και threenagers. Σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά ως επί το πλείστον μπορούν να εκφραστούν με την ομιλία. Έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι είναι αυτόνομα όντα και μπορούν να έχουν την δική τους άποψη. Και είναι η δική τους άποψη που θέλουν να υπερισχύει. Θέλουν να βάλουν στο καλάθι του σούπερ μάρκετ ό,τι τους γυάλισε στα ράφια, θέλουν να φάνε ό,τι θέλουν εκείνα, αν θελήσουν να φορέσουν το βρακί τους στο κεφάλι για να βγουν έξω θα κάνουν τα πάντα για να σου δείξουν πόσο πολύ το θέλουν και μην τυχόν και τους βάλεις το φαγητό τους στο πιατάκι με το χρώμα που μισούν!

Και στην τελική να σου πω και κάτι; Δεν έχουν καθόλου άδικο! Μόλις άρχισαν να ανακαλύπτουν τον κόσμο, να θέλουν να μαθαίνουν όλο και περισσότερα πράγματα και να θέλουν να απολαμβάνουν τις δραστηριότητες που τους αρέσουν πραγματικά. Δεν είναι, λοιπόν, λογικό να έχουν άποψη για το φαγητό που θέλουν να φάνε; Ή να μην θέλουν να κάτσουν σε μια γωνιά μιας βαρετής καφετέριας περιμένοντας τους γονείς τους να τελειώσουν τον καφέ τους;

Δεν είναι ούτε κακομαθημένα, ούτε ιδιότροπα. Είναι μικρά ανθρωπάκια με αναπτυξιακά φυσιολογικές συμπεριφορές.

Όσο για τους γονείς; Μην τους αγριοκοιτάς. Σκάσε τους ένα χαμόγελο! Γιατί την ώρα που το παιδί τους θα αρχίσει το κλάμα, τις τσιρίδες ή τα κυλίσματα στο πάτωμα, το πρώτο πράγμα που θα γίνει θα είναι να αγχωθούν. Να αγχωθούν μήπως τυχόν ενοχλήσει το παιδί τούς γύρω του. Και τότε αντί να σκεφτούν λογικά για το τι μπορεί να νιώθει και να θέλει το παιδί στην κάθε περίπτωση, θα δράσουν απερίσκεπτα με δωροδοκίες και λάθος χειρισμούς, μόνο και μόνο για να σταματήσει εκείνη την ώρα το παιδί ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ!

Την επόμενη φορά που θα ενοχληθείς από κάποιο παιδί, σκέψου με ενσυναίσθηση. Προσπάθησε να καταλάβεις τι μπορεί να θέλει να εκφράσει εκείνη την ώρα το παιδί. Και επιτέλους κομμένα τα ενοχλητικά βλέμματα προς τους γονείς. Χαμογέλασέ τους και κάνε τους να πιστέψουν ότι κάνουν καταπληκτική δουλειά σαν γονείς! Γιατί σπάνια τους το λέει κάποιος, μιας και ζούμε σε μια κοινωνία που τονίζουμε μόνο τα λάθη των άλλων. Κάνουν πράγματι καταπληκτική δουλειά!