Σταματήστε να δίνετε λιχουδιές στα παιδιά των άλλων!

Είναι σύνηθες, όταν υπάρχει ένα μικρό παιδί στο οπτικό μας πεδίο, να θέλουμε να το κάνουμε να μας συμπαθήσει. Όπως και “ο έρωτας περνάει από το στομάχι”, έτσι έχει υπερισχύσει η άποψη ότι αν δώσεις σε ένα μικρό παιδί κάποια λιχουδιά, και μάλιστα κρυφά από τους γονείς του, τότε αυτό μαγικά θα σε συμπαθήσει.

Έχει σκεφτεί όμως κανείς πρώτον, πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η πράξη και δεύτερον, ότι είναι εντελώς λάθος να γίνεται εν αγνοία των γονέων βάση των πεποιθήσεών τους;

Μου έχει συμβεί πολλές φορές να δώσουν στο παιδί μου μπισκότα, σοκολάτες, φρούτα και καραμέλες άνθρωποι που δεν μας γνωρίζουν, οι περισσότεροι υπάλληλοι σε κάποιο μαγαζί που επισκεφτήκαμε. Καταλαβαίνω την καλή τους πρόθεση.

Όμως…

Ξέρεις ότι το παιδί μου δεν έχει κάποια αλλεργία; Η απερίσκεπτή σου κίνηση να δώσεις στο παιδί μου μπισκότο/φράουλα/χυμό χωρίς να ζητήσεις την έγκρισή μου μπορεί πολύ απλά να το σκοτώσει.

Πιστεύεις ότι το ούτε τριών χρόνων παιδί μου γνωρίζει ποια είναι η χρήση της καραμέλας; Ω ναι, έχει τύχει να γυρίσει ο γιος μου με καραμέλα στο χέρι που του έδωσε κάποια σερβιτόρα και να κλαίει γιατί δεν του την έδινα. Την καραμέλα. Στο μικρό. Ευτυχώς που δεν του την έδωσε κιόλας στο στόμα! Πολύ γλυκιά (και κυριολεκτικά) κίνηση, αλλά εντελώς ανεύθυνη.

Και φτάνουμε στις πεποιθήσεις των γονέων. Υπάρχουν γονείς που δεν δίνουν ζάχαρη στα παιδιά τους. Υπάρχουν γονείς που δεν δίνουν αλάτι στα παιδιά τους. Υπάρχουν γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με βάση την vegetarian/vegan φιλοσοφία. Πίστεψέ με, θα κερδίσεις την συμπάθεια όχι μόνο του παιδιού, αλλά και των γονιών εάν ρωτήσεις πρώτα πριν προσφέρεις κάτι στο παιδί.

Σκοπός του κειμένου μου αυτού είναι να ταρακουνήσω λίγο τον κόσμο για κάτι που γίνεται καθημερινά και μπορεί να έχει άσχημες συνέπειες, από κάτι που μπορεί να πάθει το παιδί μέχρι κάποια παρεξήγηση με τους γονείς.

Εκτιμάμε αφάνταστα το ότι συμπαθείτε τα παιδιά μας και τους δίνετε λιχουδιές, όταν όμως προηγείται η έγκρισή μας! :)

ΥΓ. Κι σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω ότι στα 4 χρόνια ζωής του γιου μου μόνο μία φορά μια γυναίκα πλησίασε εμένα και τον άντρα μου και μας ρώτησε ψιθυριστά “έχω παγωτό μέσα, μπορώ να ρωτήσω τον μικρό αν θέλει;” Και όχι να ήθελα να πω, δεν μπόρεσα! Εάν το διαβάζετε αυτό τώρα, να ξέρετε ότι εκτιμώ την κίνησή σας!