Δεν είσαι μόνη. You are not alone.

24/4/2020 βράδυ, ανήμερα της γιορτής μου.Την ώρα που έπλενα τα βραδινά πιάτα, ένιωσα μια δυνατή σουβλιά στα αριστερά που με έριξε στο πάτωμα. Έμεινα για λίγο εκεί προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτός ο πρωτόγνωρος πόνος. Το σώμα μου μου έδειχνε κάποια σημάδια τις τελευταίες 2 εβδομάδες που εγώ ήθελα μάλλον να αγνοήσω.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα από τον πόνο. Δεν μπορούσα να σηκωθώ, δεν μπορούσα να κάτσω, δεν μπορούσα να ξαπλώσω. Ο γιος μου με κρατούσε αγκαλιά, τι να κατάλαβε άραγε, και μου έλεγε "μην κλαις μαμά!". Μετά από πολλά εμπόδια, τηλέφωνα, γιατρούς, συμβάντα που δεν χρειαζόταν να γίνουν, στις 25/4/2020 το βράδυ μπήκα στο χειρουργείο να μου αφαιρέσουν τη μία μου σάλπιγγα και ένα μη βιώσιμο έμβρυο. 

Έκτοπη κύηση.

Λόγω της πανδημίας, πέρασα όλη τη διαδικασία στο νοσοκομείο μόνη μου. Όταν ξύπνησα από την νάρκωση σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, σκέφτηκα ότι ακόμη κι αν ήταν κάποιος δίπλα μου, πάλι μόνη μου θα ήμουν. Γιατί κανένας δεν θα καταλάβαινε.

Έτσι νόμιζα.

Έναν χρόνο μετά δημιούργησα ένα petition ώστε να ελέγχονται οι εγκυμονούσες γυναίκες που κατοικούν στην Αγγλία γρηγορότερα απ'ότι ορίζει το σύστημα. Και σε μια μέρα άλλαξαν όλα. Έλαβα τόσα πολλά μηνύματα από γυναίκες και άντρες που δεν ήξερα, για να μου πουν την δική τους ιστορία. Δεν ήμουν μόνη!

Είναι 24/4/2021, 23:05. Πριν λίγο ένιωσα μια σουβλιά στα αριστερά. Muscle memory. Το σώμα μου θυμάται. Δεν είχα σκοπό να πω την ιστορία μου, μα η σουβλιά αυτή ήρθε να "μου πει" κάτι: μην κάνεις το αντίθετο από αυτό που θέλεις οι άλλοι να κάνουν. Μίλα!

Γιατί, λοιπόν, είναι οκ να μοιραζόμαστε τα νέα μιας εγκυμοσύνης; Γιατί είναι οκ να ανεβάζουμε φωτογραφίες από τις φουσκωμένες μας κοιλιές, από τα πρώτα ρούχα του μωρού, από τα πατουσάκια του μωρού, από τα πάντα του μωρού, αλλά δεν είναι οκ να μιλάμε για μια απώλεια; Γιατί τα νέα για τον ερχομό ενός μωρού είναι αποδεκτά, ενώ αυτά μιας απώλειας όχι; 

Ο καθένας θρηνεί με τον δικό του τρόπο. Κι εμένα μου πήρε έναν χρόνο να μοιραστώ την ιστορία μου, και πάλι δεν μπορώ να την μοιραστώ ολόκληρη. Την μοιράζομαι με όσους έχουν περάσει το ίδιο και ψάχνουν κάποιον να τους καταλάβει.

Γράφω αυτό το κείμενο για να πω στις γυναίκες που είχαν μια τέτοια απώλεια, στους άντρες που η γυναίκα τους ή η αδελφή τους είχε μια τέτοια απώλεια, ότι δεν είστε μόνοι. 

1 στις 4 γυναίκες έχει μία αποβολή. 1 στις 90 εγκυμοσύνες είναι έκτοπη.

Η απώλεια ενός μωρού δεν πρέπει να είναι θέμα ταμπού. Καμία γυναίκα δεν πρέπει να νιώθει μόνη και καμιά γυναίκα δεν πρέπει να νιώθει ντροπή.

Όταν νιώσετε έτοιμες, μιλήστε. Όχι απαραίτητα στα social media, αλλά ακόμη και στον κύκλο σας. Θα ανακαλύψετε ότι δεν είστε μόνες, και θα δώσετε κουράγιο και σε άλλες γυναίκες να μιλήσουν. 

Ελίζα

24/4/2020 night, celebrating my nameday. While I was washing the night dishes, I felt a sharp pain on my left side that made me collapse on the floor. I stayed there for a few minutes, trying to understand what's this unfamiliar pain. My body was trying to tell me that something is wrong for at least two weeks, but I was trying to ignore it, I guess.

The next morning I woke up because of an unbearable pain. I couldn't stand up, I couldn't sit down, I couldn't lie down. My son was holding me in his arms, bless his kind soul, and he was repeating "don't cry mama!". After many obstacles, telephone calls, doctors, some issues that we could've avoided, on the night of 25/4/2020 I had a surgery to remove one of my fallopian tubes and a non-viable fetus.

Ectopic pregnancy.

Due to the pandemic, I went through this situation at the hospital alone. When I woke up after the anesthesia, in a dark room, I realised that even if someone was by my side, I would still be alone. Because no one could understand. 

That's what I thought.

A year later I created a petition so pregnant women living in the UK would be offered earlier scans. And everything turned upside-down in just one day. I received so many messages from women and men I didn't even know to share their stories with me. I wasn't alone!

It's 24/4/2021, 23:05. A few minutes ago I felt a sharp pain on my left side. Muscle memory. My body still remembers. I wasn't meant to share my story, but this pain came back to "tell me" something; don't do the opposite of what you're asking other people to do. Speak up! 

So why is it OK to share our baby news? Why is it OK to post pictures of our baby bumps, our first baby clothes, our baby's tiny toes, all about our babies, but it's not OK to talk about a baby loss? Why sharing our baby news is acceptable, but talking about a baby loss is not? 

People don't grieve in the same way. It took me a whole year to share my story, and still, I can't share the whole of it. I'm only sharing my story to those who went through the same situation and who are looking for someone to understand them.

I'm writing this post to remind all the women who lost a baby, to all the men whose wife or sister lost a baby, that you're not alone.

1 in 4 women have experienced a miscarriage. 1 in every 90 pregnancies is ectopic.

A baby loss shouldn't be a taboo topic. Women shouldn't feel alone and they shouldn't feel ashamed.

Whenever you feel ready, speak up. Not necessarily on social media, but to your close friends and family. You will realise that you're not alone and you will give courage to other women to speak up too.

Eliza